Kven kan seia nei til ein tur til paradis?? Ikkje eg, så igjen bar det i veg til Gjegnen.
Ein kan lure på kvifor ein vil kroppen sin so ilt, men steikje kor deilig det er å få ei bekrefting på at den virkar godt!!
Denne gongen skulle eg gå med 3 andre spreke damer, og som dei 2 andre gongane eg har vore til topps er broderen guide. For det seier eg dykk: GÅ ALDRI ALEINE HIT!!
(foto: Evelyn)
Me starta frå Hope. Parkerte nede i ein sving og gjekk den fyrste timen på ein skogsveg. Bratt og fint å gå.
Så kom ein bratt time i lauvskog. Det var både hett og tungt så det passa perfekt med ei pause ved Lavesteinen. Ca halve turen var unnagjort no, men reste skulle gå på berg og fjell så dette såg me lyst på. Me følte vel alle (håpte i allfall) på at det verste var unnagjort på etappen til Gjegnabu. Og det stemde det!
Turen er ikkje merkt og for å seia det rett ut, eg hadde ikkje peiling på kor eg skulle gå. Umulig å gjenkjenne seg i dette ville og vakre landskapet. Men Martin peika og forklarte; me skulle gå mot den toppen og den den varden. Me gjekk rett opp bratt berg og klatra over steinar og ur. Takk og pris for at det vart tørre berg!
Utsynet er så vakkert at ord er vanskeleg å finna. Ein formeleg kjenner lykka i sjela når ein stoppar og ser ut over alt. Og når me i tillegg fekk besøk av ei ørn som sveva bortanfor oss, ja kva kan eg seia....? LYKKE!
Etter 4 timar nådde me Gjegnabu. Mitt paradis nr 2. Her er det så fantastisk vakkert og stiligt! Hytta, plasseringa, utedoen, fjellet, breane, vatna, utsikta Gjegnen..... ALT er storslått her!
Martin henta vatn og Evelyn koka god gamaldags kokekaffi, og gitt om den smakte!
Jorunn og Eli hadde kjøpt god middag, pasta med spekeskinke til. Kvitvinen som eg hadde på lur i sekken smakte perfekt til maten. Alle kjende vel på lykka i denne stund. SÅ godt me har det!
Me vart etterkvart litt segne og nokre ville legga seg. Og sidan det er berre eitt rom i hytta så måtte me alle legga oss. Der er ei stor seng der så ei hadde fått melding om at me måtte vera greie med Martin ;) Men han visste råd, la ned benken og vips var der to sengeplassar til. Me Mettenesane kapra dei.
Himmelen, fjella og Ålfotenbreen endra farge og gjorde alt om til eit maleri av dei sjeldne når kveldssola gjekk ned bak ein Gjegnen. Eg stilte meg opp på berg kanten og prøvde meg på litt Tai Chi, fekk da ikkje heilt til, men sugde all energi til meg og kjende eg var eitt med alt. Kven kunne legge seg i slikt eit landskap. Eg kunne sove med haka i glaskarmen og berre sett......Vakkert! (Og så var det tre andre damer som måtte ut å sjå på fullmånen midt på natto, men kom dei i hug å ta bilete...? Nei...
Neste dag kom smygande i solskin. Martin var fyrstemann opp. Han koka kaffi og vaksa opp medan me åt og traska ut og inn. Ikkje lett oppgåve det, men me vart no ferdige. Eg for min del hadde ei stille stund med frukost ute på berget før eg pakka, vaska golvet og vart klar til å gå.
Me hadde bestemt oss for å gå ned i Metteneset så me visste turen ville verta lang, men me glada oss til toppen. Me brukte ca ein time til brefallet. Det gjorde inntrykk å sjå det Litauiske flagget stå der og vite at det kanskje berga livet til mannen som gjekk seg vill i fjor. Atter ein gong takka eg for at me hadde kjentmann med oss. Frå brefallet gjekk me over ei ur og over nokre småbreear som låg i ei fjellhylle. Det var greitt å gå, men eg synes det var skummelt fordi det såg så grådig skummelt ut frå hytto.
Etter 2 timars gange var me komt opp til den store ura som fører inn til toppen av Gjegnalunden. Her sette me frå oss lit utstyr og ting og tang. Me såg skyer kome i vest så gjekk i fin fart inn til toppen. Etter ein time var me oppe og FOR ein topp! Det var klårt og fint i dei fleste himmelretningane! 3 lykkelege damer hadde nådd toppen for fyrste gong. Gratulerer! Det er faktisk ei bragd!
Martin nyt maten og utsynet!
Me tok bilde, åt og skreiv oss inn i boka. Alle med same lykka over å vera her. Det bles godt så etter ein halvtime var det over, me måtte begynne å gå ned att. Skodda og skyene kom stadig nærare og Martin ville helst få oss over breen før den nådde oss. Eg var førnøgd med at fineværet som eg hadde lova damene holdt. Kontakten med værguden på mitt fjell er god :) Dette var min 3. tur hit for meg og fjellskoa mine og været har vore godt alle gongane!
Sjekk den fantastiske steinen!
Mitt paradis! (foto: Evelyn)
(foto: Evelyn)
Me pausa når me kom over og gjekk deretter ned til Skarvevatnet. Der tok me av oss skoa og vassa over. Å Gud det var deilig å få kjølt ned føtene i isvatnet! Nett som eg fekk litt ny giv etter det. Me pausa der, på toppen av mitt paradis nr 1, for under fossen ligg Gullsmedhytta. (Mitt fyrste bilde i denne bloggen er teke der når eg var ca 2-4 år.)
Frå vann kanten her er stien merka med raude T'ar heilt ned til skogkanten. Det var utrulig kjekt å igjen å gå over Mettenes hesten og ned til Metteneset. Knea brann men det måtte eg berre prøve å oversjå eller overkjenne. Me pausa nede i skaret og på Tobrasmyra. Utsikta er fabelaktig herifra.
Følelsen når eg såg huset i Metteneset gav meg flashback til barndomen, til alle gongane eg sto i tunet og folk kom slitne og glade for å ha vore på Gjegnen. Denne gongen var det eg som kom i tunet og var akkurat så glad, lykkelig og sliten etter å ha vore på ein fantastisk flott tur på Gjegnen!
Etter 10.5 timar var me endeleg på kaia i Metteneset. For ein tur! Verd slitne kne og gangsperren som kjem dei neste dagane!
Takkar Evelyn, Jorunn, Eli og Martin for at de ville dele denne turen med meg!
Du er sååå flink å fortelje levande,tankevekkande,og artig ! Kjempefin blogg Helene :)
SvarSlettTakk Helene, for at vi fekk dele turen med deg!!Det var ein kjempefin tur på alle måtar, det er som du seier; det finnast ikkje ord!
SvarSlettEg nyt bilda og orda du har lagt ut, og kjenner det boble av lukke og velvere igjen, nesten som når vi var på fjellet. Kanskje kan vi få fleire turar ilag?